O TSXG confirma a condena de prisión permanente revisable para o autor do asasinato de Diana Quer

Información
Localidades de Galicia | 19 Junio 2020 | 2033 votos | Correo electrónico | Imprimir

A Sala do Civil e Penal do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia desestimou o recurso interposto contra a sentenza da sección sexta da Audiencia Provincial da Coruña, con sede en Santiago, que, de acordo co veredicto do Tribunal do Xurado, condenou ao autor da morte de Diana Quer á pena de prisión permanente revisable e a dez anos de liberdade vixiada por cometer un asasinato con aleivosía, levado a cabo para ocultar outro delito e subseguinte a un delito contra a liberdade sexual da vítima, coa concorrencia da atenuante de confesión.

 

O Superior subliña na sentenza que “non existe dúbida algunha” da realidade duns feitos que foron “debidamente acreditados” na sentenza de primeira instancia. Os xuíces sosteñen na resolución que é “posible presumir, ata alcanzar unha conclusión de certeza máis aló de toda dúbida razoable”, que o traslado dunha moza ata un lugar “apartado e solitario, sen unha motivación axustada a un ilícito contra a propiedade nin con indicio de calquera outra posibilidade que de maneira razoable puidese aventurarse, sen previas relacións entre a vítima e o seu agresor e acabando a vítima espida”, obedeza a unha finalidade “de atentar contra a súa liberdade sexual”.

O móbil de natureza sexual, segundo o Superior, “corrobórase pola ausencia de calquera outra motivación, unha vez descartada a tese de que a vítima foi trasladada xa sen vida á nave de Asados”. O alto tribunal asegura que é “incuestionable” que cada un dos feitos indiciarios en por si “nada determina”, pero destaca que o seu conxunto “refórzaos con efecto para considerar a realidade do feito presunto, non a sospeita, senón a plena convicción de que as cousas foron como os feitos declarados probados”. Ademais, recalca que a ausencia doutras alternativas “sensatas, razoables, coherentes e sólidas” reforza “o xuízo lóxico do tribunal”.

Os maxistrados lembran que os actos de natureza sexual levados a cabo non necesariamente haberían de integrar un suposto de violación. “Non se trata dunha condena arbitraria, nin se vulnera o principio acusatorio nin o dereito á presunción de inocencia, pois os feitos fíxanse sobre a base da proba indiciaria”, manifesta a Sala do Civil e Penal na sentenza, na que subliña que non é necesario “que se determine de maneira exacta e precisa a conduta atentatoria contra a liberdade sexual, bastando a certeza, máis aló de toda dúbida razoable”.

A sentenza da Audiencia, segundo os maxistrados, está “perfectamente razoada” ao excluír a tese da defensa en relación co desnucamento da vítima. “Máis que unha falta ou defectuosa e insuficiente motivación, o que parece traslucirse na alegación é simplemente unha diferente apreciación sobre o acerto na motivación”, sinalan os xuíces, que advirten de que “non é este o lugar onde verificar unha nova valoración probatoria máis aló da eventual consideración de que as conclusións alcanzadas na sentenza apelada puidesen ser razoables”.

O alto tribunal subliña na sentenza que “non existen datos obxectivos” que indiquen, tal e como alega a parte recorrente, que o xurado se comportase “de maneira allea ás esixencias de imparcialidade” ou de que non basease a súa decisión “sobre as premisas que deriven, exclusivamente, daquilo que aconteceu no plenario”.

“A sociedade da información en que vivimos impídenos ser alleos ás cousas que acontecen na nosa contorna vital. Nada do que coñecemos énos alleo. Pero esa circunstancia, por si mesma, non determina a imposibilidade de levar a cabo un axuizamento imparcial e libre”, destacan no fallo, no que subliñan que “non se puxeron de manifesto que concretas e particulares circunstancias extraprocesales determinaron esa pretendida afectación á imparcialidade do tribunal”.

En canto ás alegacións sobre a falta de rigor e obxectividade dos médicos forenses, dos axentes da Garda Civil e dos peritos informáticos, o Superior sinala que “o que realmente está a cuestionar a parte recorrente non é outra cousa que a valoración da proba efectuada polo tribunal”. Ademais, sobre a ilicitude das dilixencias policiais ás que fai referencia a parte recorrente, o TSXG lembra que esas cuestións previas xa foron formuladas pola defensa e resoltas polo maxistrado presidente nun auto que non foi recorrido.

**

El TSXG confirma la condena de prisión permanente revisable para el autor del asesinato de Diana Quer

 

19/06/2020.- La Sala de lo Civil y Penal del Tribunal Superior de Xustiza de Galicia ha desestimado el recurso interpuesto contra la sentencia de la sección sexta de la Audiencia Provincial de A Coruña, con sede en Santiago, que, de acuerdo con el veredicto del Tribunal del Jurado, condenó al autor de la muerte de Diana Quer a la pena de prisión permanente revisable y a diez años de libertad vigilada por cometer un asesinato con alevosía, cometido para ocultar otro delito y subsiguiente a un delito contra la libertad sexual de la víctima, con la concurrencia de la atenuante de confesión.

El Superior subraya en la sentencia que “no existe duda alguna” de la realidad de unos hechos que han sido “debidamente acreditados” en la sentencia de primera instancia. Los jueces sostienen en la resolución que es “posible presumir, hasta alcanzar una conclusión de certeza más allá de toda duda razonable”, que el traslado de una joven hasta un lugar “apartado y solitario, sin una motivación ajustada a un ilícito contra la propiedad ni con atisbo de cualquier otra posibilidad que de manera razonable pudiera aventurarse, sin previas relaciones entre la víctima y su agresor y acabando la víctima desnuda”, obedezca a una finalidad “de atentar contra su libertad sexual”.

El móvil de naturaleza sexual, según el Superior, “se corrobora por la ausencia de cualquier otra motivación, una vez descartada la tesis de que la víctima fue trasladada ya sin vida a la nave de Asados”. El alto tribunal asegura que es “incuestionable” que cada uno de los hechos indiciarios por sí mismo “nada determina”, pero destaca que su conjunto “los refuerza con efecto para considerar la realidad del hecho presunto, no la sospecha, sino la plena convicción de que las cosas fueron como los hechos declarados probados”. Además, recalca que la ausencia de otras alternativas “sensatas, razonables, coherentes y sólidas” refuerza “el juicio lógico del tribunal”.

Los magistrados recuerdan que los actos de naturaleza sexual llevados a cabo no necesariamente habrían de integrar un supuesto de violación. “No se trata de una condena arbitraria, ni se vulnera el principio acusatorio ni el derecho a la presunción de inocencia, pues los hechos se fijan sobre la base de la prueba indiciaria”, manifiesta la Sala de lo Civil y Penal en la sentencia, en la que subraya que no es necesario “que se determine de manera exacta y precisa la conducta atentatoria contra la libertad sexual, bastando la certeza, más allá de toda duda razonable”.

La sentencia de la Audiencia, según los magistrados, está “perfectamente razonada” al excluir la tesis de la defensa en relación con el desnucamiento de la víctima. “Más que una falta o defectuosa e insuficiente motivación, lo que parece traslucirse en el alegato es simplemente una diferente apreciación sobre el acierto en la motivación”, señalan los jueces, quienes advierten de que “no es este el lugar donde verificar una nueva valoración probatoria más allá de la eventual consideración de que las conclusiones alcanzadas en la sentencia apelada pudieran ser razonables”.

El alto tribunal subraya en la sentencia que “no existen datos objetivos” que indiquen, tal y como alega la parte recurrente, que el jurado se haya comportado “de manera ajena a las exigencias de imparcialidad” o de que no haya basado su decisión “sobre las premisas que deriven, exclusivamente, de aquello que aconteció en el plenario”.

“La sociedad de la información en que vivimos nos impide ser ajenos a las cosas que acontecen en nuestro entorno vital. Nada de lo que conocemos nos es ajeno. Pero esa circunstancia, por sí misma, no determina la imposibilidad de llevar a cabo un enjuiciamiento imparcial y libre”, destacan en el fallo, en el que subrayan que “no se han puesto de manifiesto qué concretas y particulares circunstancias extraprocesales han determinado esa pretendida afectación a la imparcialidad del tribunal”.

En cuanto a las alegaciones sobre la falta de rigor y objetividad de los médicos forenses, de los agentes de la Guardia Civil y de los peritos informáticos, el Superior señala que “lo que realmente está cuestionando la parte recurrente no es otra cosa que la valoración de la prueba efectuada por el tribunal”. Además, sobre la ilicitud de las diligencias policiales a las que hace referencia la parte recurrente, el TSXG recuerda que esas cuestiones previas ya fueron formuladas por la defensa y resueltas por el magistrado presidente en un auto que no fue recurrido.

social youtube xornalgalicia   feed-image