A Sala Segunda do Tribunal Supremo dictó a resolución na que se concreta definitivamente a responsabilidade civil derivada da catástrofe do Prestige, que consiste en indemnizacións cuxa cuantía excede dos 1.500 millóns de euros, que se terán que repartir entre o Estado español, o Estado francés, a Xunta de Galicia e outros 269 afectados polos vertidos. Dese modo, aceptouse a parte principal cantidade establecida pola Audiencia Provincial da Coruña no auto de responsabilidade civil dictado o día 15 de novembro de 2017 conforme ás ?demostracións técnicas que avalan a necesidade de aumentar a indemnización por encima do certificado, como se infere dos informes do Consorcio de Seguros, aceptados pola súa orixe oficial e imparcial, sen que sexan os máis favorables ao Estado?, aínda que é certo que a cuantía incrementouse polos argumentos utilizados polos recursos presentados polo Ministeri Fiscal, a Abogacía do Estado e o Estado francés, existindo un rexeitamento parcial ao recurso do Fondo Internacional de Indemnización de Danos debidos a Contaminación por Hidrocarburos e un rexeitamento total dos recursos do capitán do buque, Apostolos Mangouras, e a aseguradora The London Owners Mutual Insuranse Association, responsables directos, e de Mare Shipping, responsable subsidiaria.
Hai que recoñecer que a cuestión da cuantificación da indemnización para casos como o do Prestige é moi complicada. A concreción dos danos era difícil e había dúbidas sobre a inclusión ou exclusión de conceptos que, como os relativos ás subvencións da Unión Europea, dependían da interpretación, que terminou provocando que, aínda que a cuantía global aumente, diminúan considerablemente os conceptos correspondentes a algúns suxeitos danados.
Quedan lonxe no tempo os sucesos polos vertidos, pero a pegada ecolóxica e as repercusiones han ter efecto ata hai pouco tempo. Por ese mesmo motivo, queda esperar que se aprendeu daquel desastre e que xa se poidan tomar as precaucións correspondentes para non ter que pasar por outro proceso como o do Prestige, que foi cuestionable desde moitas perspectivas por diversas razóns.
O proceso penal que se iniciou e que acabou cunha condena fundamentada en débiles argumentos do Tribunal Supremo nunca debería haberse producido. O que correspondía era desenvolver un proceso civil con contido trasnfronterizo polos danos ocasionados en España e en Francia, pero non se pensou adecuadamente nas implicaciones do inicio dun proceso penal que, dilatado no tempo máis do debido, parecía ter por obxectivo intimidar máis aos responsables da catástrofe e centrar neles todo o foco de atención, malia axustarse a conduta do capitán ás circunstancias o suficiente como para non cometer, aparentemente, delito algún.
Fixadas as indemnizacións, queda outro importante paso: lograr o seu abono. Aínda falta tempo para poder dar por terminado o asunto, xa que é posible que as cantidades correspondentes sexan satisfeitas voluntariamente, pero o máis probable é que haxa que iniciar trámites executivos para embargar e vender bens para conseguir diñeiro co que pagar as indemnizacións.
Diego Fierro Rodríguez
