É razoable preguntarse si o que parece claro e evidente para a gran maioría dos españois non o debería ser tamén para o Congreso dos Deputados, o órgano constitucional que representa ao conxunto do pobo español.
A maioría de partidos políticos do Congreso dos Deputados rexeitou por maioría entregar unha tarxeta sanitaria única para que calquera cidadán español poida ser atendido en calquera hospital sen necesidade de ir a urxencias e non teña que realizar trámites fastidiosos para adquirir a condición de desprazado nas súas viaxes vacacionales ou profesionais. A condición de desprazado no teu propio país debería ser rexeitada de plano por calquera cidadán español.
Si honestamente preguntásemos aos españois que opción prefiren para acceder ao noso sistema sanitario público, que ten carácter de dereito fundamental e universal na atención, enténdese que a resposta inclinaríase brutalmente cara á tarxeta única que permitiría un trato igualitario e democrático a calquera cidadán español independientemente da súa orixe xeográfica ou lugar de nacemento.
A alternativa apoiada de feito pola maioría do Congreso dos Deputados de dezasete tarxetas sanitarias, unha para cada autonomía e só operativas na súa respectiva Comunidade Autónoma, constitúe un atentado ao sentido común, a eficacia e unha absoluta falta de vontade de moitos dos nosos políticos de cumprir co seu principal e case única obrigación, que é o facilitar e mellorar a vida dos cidadáns. Paradójicamente si é posible solicitar no Ministerio de Traballo, Migraciones e Seguridade Social unha tarxeta sanitaria con validez en toda Europa e Suiza (excluída España) pero non existe para o cidadán español unha tarxeta válida na totalidade do seu propio país.
Poden existir razóns espurias para complicar a vida ao cidadán, pero ningunha destas razóns (recentralización de España, vulneración de competencias autonómicas, eficacia na xestión etc. etc.) ten como obxecto mellorar ou facilitar realmente a atención ao cidadán doente que acode ao seu centro de saúde ou ao hospital.
Si eliximos algúns países europeos e veciños ao noso, vemos que non se lles ocorreu a absurda e irracional idea de fraccionar e politizar a organización necesaria para dar un servizo lóxico, digno e eficaz ao cidadán no crucial ámbito sanitario.
Na nosa veciña Francia, país con 66 millóns de habitantes, existe unha única tarxeta sanitaria denominada Carte Vitale para acceder ao sistema de saúde público. Por si o exemplo de Francia non vale por ser un país en ?exceso centralizado? podemos ir ao extremo oposto e citar a Alemania.
Alemania, con 82 millóns de habitantes e ampliamente descentralizada a través dos dezaseis Estados Federados que configuran a República Federal, ten unha tarxeta sanitaria única denominada Gesundheitskarte obligatoria para todo traballador alemán. En Bélgica, con preto de 12 millóns de habitantes e dúas Comunidades con importantes conflitos entre si (flamencos e valones), a atención sanitaria está ligada á tarxeta única SIS que integra ademais do tema sanitario e farmacéutico os datos de residencia e identidade.
Resulta moi complicado comprender que exista un carnet de conducir único en España, un documento de identidade único e un número único da Seguridade Social para cada español, pero non exista unha tarxeta única para o acceso a un servizo absolutamente prioritario e esencial na vida de cada español. Atónito, pasmado e patidifuso debería quedarse cada español. Sexamos un pouco surrealistas; imaginémonos unha tarxeta bancaria, unha tarxeta de fidelización comercial, unha tarxeta telefónica, unha tarxeta de seguro médico, unha tarxeta de seguro de atención en estrada etc. etc. que só fose valida nunha determinada rexión do noso país. E a continuación hagámonos a pregunta, si calquera destas tarxetas é máis importante que aquela que afecta de xeito fundamental á xestión persoal de nosa saúde.
Desde o punto de vista liberal a función do Estado é facilitar a vida ao cidadán, ao individuo, interferindo o menos posible, todo o contrario que, como neste caso, complicar e dificultar o acceso dos cidadáns a un dereito fundamental básico como é a sanidade.
Ten sentido que os "Estados autonómicos" restrinxan mediante artificiais obstáculos administrativos a liberdade de acceso do cidadán a un dereito básico?
Tan poderosos son algúns grupos políticos, moi minoritarios en España, que son capaces de adulterar os razonamientos para condicionar de modo tan evidente os servizos públicos básicos aos que teñen lexítimo dereito todos os españois?
Tan débil e desfallecido está o Goberno da Nación para non poñer coto e fin a semellantes despropósitos ?
Club Liberal 1812 de Málaga Enviado por José Antonio Sierra
